Help! Snot! | Coronablog #1
Vandaag start een nieuwe serie over onderwijs en corona. Wij berichten vanuit diverse invalshoeken de invloed van corona op het onderwijs. Het eerste deel gaat in op het ouderperspectief.
Door Mirjam Stroetinga
Help! Snot!
Tot voor kort bleven ook kinderen onder de 13 bij verkoudheid thuis. Een inkijkje in het corona-gestuurde leven van de werkende ouder.
De gevreesde snotvloed
Maandagochtend zeven uur. Mijn oudste van 11 komt uit haar bed en ik zie het meteen. Snot! Het stroomt werkelijk uit haar neus en de hoest die ze erbij produceert laat ook niets te raden over. Waar ik vorige week nog dacht ‘ach, dat ene keertje neus ophalen, dat loopt wel los’, vrees ik nu het ergste…
In de hoop nog te ontsnappen aan wat een dramatische werkdag dreigt te worden, klik ik de ‘beslisboom’ open, die de basisschool voor dit soort situaties heeft rondgemaild. Wat ik al vreesde wordt waarheid: dit gevalletje verkoudheid komt niet door de test. Welke route ik ook volg op het schema, ik beland telkens bij de genadeloze mededeling: KIND BLIJFT THUIS.
Niet ziek, wel thuis
Eenmaal aan de ontbijttafel kletst dochterlief er vol energie op los, eet met smaak haar cornflakes en verheugt zich zichtbaar op een lekker dagje ‘schermen op de bank’. Zusje kijkt toe en berekent haar kansen: “Als zij niet naar school gaat, hoef ik ook niet, hè mam?” Voor de zekerheid voegt ze er een charmant ‘kijk-ik-ben-ook-heel-verkouden-kuchje’ aan toe.
Ik besluit school te bellen. Voel me bezwaard, natuurlijk, om de overbelaste leraren met een onzinvraag lastig te vallen, maar vandaag heb ik ruggensteun nodig. Moet dit verkouden kind, dat beslist niet ziek is, écht thuis blijven? En moet haar zusje dat niet verkouden is gewoon naar school? Tweemaal ja. En dan voltrekt het drama zich in volle glorie.
Drama!
Zusje zet het op een blèren, en weigert nog ergens aan mee te werken. Aankleden nee, eten nee, tandenpoetsen al helemaal nee. Terwijl de oudste zich in pyjama op de bank nestelt en de jongste er keihard huilend naast gaat zitten protesteren, probeer ik mijn afspraken te managen. Dit verplaatsen, dat digitaal laten doorgaan, dat schrappen…
Uiteindelijk lever ik tien minuten te laat een brullend kind af bij school. Terug thuis zet ik de prepuber aan haar huiswerk – wat niet werkt, want uitgerekend vandaag weigert de digitale leeromgeving. Ik gris een papieren rekenblad en werkwoordspelling uit de kast. “Aan de slag jij”, roep ik vanuit de keuken, waar ik net op tijd mijn laptop tussen de vieze ontbijtbordjes plant voor mijn eerste video-afspraak van de dag.
Corona-verwennerij
Gelukkig zijn er collega’s en wordt het gehannes met thuiszittende kinderen herkend. We lachen er uiteindelijk hartelijk om. Wanneer het koppie van mijn dochter na een uurtje om de hoek van de keukendeur verschijnt, trots op al haar afgemaakte huiswerk, zeg ik mijn collega’s gedag. Tijd voor een oergezellige corona-limonade met corona-chocola. We moeten er maar een feestje van maken, helemaal als de jongste ‘s middags thuiskomt en duidelijk wat corona-verwennerij kan gebruiken. Film, pizza en veel knuffelen. Lang leve corona.
